9-7-21

Onze weg voor een tweede kindje, de zwangerschap van een drieling en de geboorte van de drieling | Deel 1

Voor veel mensen is het zo vanzelfsprekend, die denken: Zo wij gaan kinderen nemen en die krijgen ook gelijk kinderen.

Mijn eerste irritatie is dan al:

•  Je neemt geen kinderen,  

Je zou graag een kind willen. En je hoopt dat het je gegund is om deze te krijgen.

Vervolgens de volgende irritatie:

• Het was meteen raak. 

Begrijp mij niet verkeerd, ik gun echt iedereen dat het zo makkelijk gaat. Alleen wanneer je zelf jaren in een fertiliteitstraject zit om die grote wens in vervulling te laten gaan is het heel lastig om soms blij te zijn voor een ander. Hoe gek het ook klinkt, juist bij degene die dichtbij staan is het soms heel moeilijk. Bij de mensen dichtbij word je er steeds mee geconfronteerd. 

Het fertiliteitstraject

In 2016 gingen wij ons eerste fertiliteitstraject starten (IUI), vol goede moed begin je eraan. Geen idee waar je aan begint, alleen dat je veel medicijnen meekrijgt naar huis die je elke dag mag gaan gebruiken. We beginnen met elke dag hormonen spuiten in je buik, waarop ik in het ziekenhuis heel stoer zei, dat hoeft niet uitgelegd te worden ik ben zelf verpleegkundige.

"Geloof mij, eenmaal thuis is het toch anders om jezelf een prik in je buik te geven. Met als gevolg dat mijn man de eerste spuit in mijn buik moest zetten. Uiteindelijk wen je eraan. Gelukkig had ik zelf niet veel last van de hormonen (misschien denkt mijn man daar anders over haha). "

Ik had altijd 2 eitjes, ondanks de lage dosering hormonen. Maar keer op keer geen succes. Uiteindelijk bij de 4^e IUI had ik 3 eitjes. Net op het randje dat ze eigenlijk de behandeling willen cancelen, omdat de kans op een meerling te groot is. Zij zien een meerlingzwangerschap als complicatie. Toch mocht de IUI doorgaan. En ja hoor, deze poging was gelukt! We waren zwanger! Al had ik het niet gelijk door, want tijdens onze vakantie naar Kaapverdië werd ik gewoon ongesteld en ging ik opnieuw starten met hormonen.

10 dagen na hormonen spuiten kregen we toch iets anders te horen met de echo, ze dachten aan cystes en zeiden dat de behandeling waarschijnlijk gecanceld zou moeten worden. Hoe dan? Nu zelfs ook al last van cystes?! Ze wilden voor de zekerheid toch een bloedonderzoek doen. Uiteindelijk bleek het dat we zwanger waren! 

"Eindelijk na bijna 3 jaar ging onze grote wens in vervulling en werd na een goede zwangerschap ons zoontje Mika geboren."

Een broertje of zusje

Toen Mika eenmaal 11 maanden was (nu inmiddels 3 jaar), zijn wij ‘begonnen’ aan een broertje of zusje voor hem. In hoop dat het gewoon spontaan zou gebeuren (want dat is wat je om je heen hoort, na een traject komt de tweede vast vanzelf). Helaas was dit ook niet vanzelfsprekend, ondanks dat er geen oorzaak bij ons was en mijn lichaam zwanger kon worden. Opnieuw gingen we starten met IUI, vol goede moed, want hey de vorige zwangerschap lukte ook met IUI. Jammer, maar helaas na 8 IUI gingen we over naar IVF. 

Op een of andere manier viel mij dit traject nog zwaarder dan het vorige traject die we hadden voor de zwangerschap van Mika. Misschien juist omdat we het allemaal al een keer hadden meegemaakt.

"Deze keer heb ik hulp gezocht bij een psycholoog die gespecialiseerd is in ‘ongewenste kinderloosheid’. Ook bij deze term krijg je soms nare reacties, want je hebt toch al een kind?"  

Blijkbaar is het dan gek dat het heel pijnlijk is wanneer een tweede zwangerschap uitblijft. Onze wens voor een tweede kindje was net zo groot als onze eerste zwangerschap.

De eerste punctie

Een punctie met 43 eitjes is geen succes kan ik jullie vertellen haha, over stimulatie kon er ook nog wel bij. Dus ook geen ‘verse’ terugplaatsing en moesten we weer 2 maanden wachten om mijn lichaam rustig te krijgen. Het positieve eraan was dan wel weer dat we uiteindelijk 9 mooie cryo’s in de vriezer hadden liggen. Je zou zeggen, dat kan bijna een heel elftal worden. 

Ook zijn terugplaatsingen niet vanzelfsprekend (de eerste twee waren al niet goed ontdooid). En denk je bij elke terugplaatsing;

1. Zo, deze is van goede kwaliteit;
2. Heeft het ontdooien ook overleefd;
3. Zou toch moeten blijven zitten;

Maar nee, keer op keer kregen wij te maken met wederom de teleurstellingen.

Iedereen om je heen raakt zwanger van hun 2^e of misschien wel al 3^e kindje, en jij... Jij ziet het steeds vaker voor je dat er geen broertje of zusje meer zal komen voor je kind. 

"WAT?! De fertiliteitstarts zei heel voorzichtig: volgens mij zie ik drie kloppende hartjes…"

De vijfde terugplaatsing!

13 dagen na de terugplaatsing mocht ik gaan testen, die 13 dagen heb ik niet gered want ik besloot om met 8 dagen al te gaan testen. De test had ik met middagurine gedaan, eigenlijk weet je al dat het een beetje een domme actie is maar toch. Vol verbazing kijk ik naar de test: POSITIEF! Ok, misschien vals positief, of zal het echt zo zijn? De ochtenden erna ging ik elke dag testen, ze bleven positief. 

"Zal het dan echt gebeuren, een broertje of zusje voor Mika?"

Uiteraard moest ik op dag 13 (de officiële testdag) nog een keer testen, deze gaf netjes 3-4 weken aan. 

De eerste echo werd gepland met 7 weken (duurt veel te lang). In week 5 kreeg ik veel bruinverlies waardoor ik bang was dat het niet goed zou zijn en mochten we met 6 weken langskomen voor een echo. Mijn man op de gang wachtend vanwege corona en ik ging de echokamer binnen. Echo werd gemaakt en er was een prachtig kloppend hartje te zien. Ik was zo blij en opgelucht, ik was echt zwanger!

Paar seconden later zegt de fertiliteitsarts: dubbel nieuws, er zit er nog 1 naast. Ok, ik had op dat moment een beetje lichte paniek, maar nog wel zoiets van ok leuk een tweeling. Op dat moment ging ik het filmen voor mijn man. Nadat ik stopte met filmen ging de arts nog een keer goed kijken en zei:

"Volgens mij zie ik 3 kloppende hartjes!"

Op dat moment staat je leven stil, duizend gedachten gaan er door je hoofd.

• Hoe dan?
• Kan mijn lichaam dit wel aan?
• Hoe zien we onze toekomst voor ons?

Blijdschap was er, maar wel op de achtergrond. Op dat moment kon ik alleen maar huilen, huilen van blijdschap maar ook zeker van hoe gaan we dit doen. Mijn man werd erbij gehaald en een gynaecoloog. Een half uur later werd er nog een echo gepland, daarbij kwam nogmaals de bevestiging; 3 kloppende hartjes. 

Hoe dan? 1 cryo die teruggeplaatst wordt en zwanger van 3 kindjes? Het komt heel soms dus voor dat een cryo zich gaat delen na het terugplaatsen. Hierdoor wisten ze ook gelijk dat het een eeneiige drieling zou zijn. Drie dezelfde kindjes, zelfde geslacht en zelfde genen.

"De kans dat dit gebeurd is 1 op de 2 miljoen. Zo blijven we in ieder geval wel een beetje uniek"

Wij zijn het avontuur aangegaan, of moet ik rollercoaster zeggen. Gingen gesprekken aan, gesprekken over alle mogelijke risico’s en complicaties die er tijdens deze zwangerschap zouden kunnen ontstaan. Dit zijn geen leuke gesprekken, maar wel belangrijk om te weten. Ook zitten er veel mooie kanten aan en is niet alles negatief. 

Wanneer je te horen krijgt zwanger te zijn van een drieling is dat best even shocking. Zoveel gedachtes die door je heen gaan. Logistieke problemen, toekomst etc. Maar alles kan je een plek geven en gelukkig konden wij het nieuws snel een plekje geven en de mooie dingen ervan in zien. Wij konden ook een andere toekomst voor ogen nemen dan die wij altijd in gedachten hebben gehad.

Hoe mooi is het om straks een groot gezin te hebben. Iets wat wij nooit hadden verwacht te krijgen. Wij hoopten altijd op 2 kindjes. Na het eerste fertiliteitstraject hoop je dat een tweede sneller zal komen en ook zonder een heel traject. Ik heb altijd geroepen: voor een tweede kindje zal ik er alles aan doen wat betreft een fertiliteitstraject. Niet wetende dat dit zich zou gaan uiten in een drieling zwangerschap.

Zwangerschap van een drieling

Een onbezorgde zwangerschap met een drieling? Nee, allesbehalve dat. Of ik kon genieten van de zwangerschap? Die momenten zijn er zeker geweest en ik probeerde er dan ook echt van te genieten. Alleen om de week een echo is gewoon keer op keer weer spannend. 

Ze controleren zoveel en zien ook veel meer dan die paar echo’s die je krijgt met een eenling zwangerschap.

"Maar keer op keer is het met elke echo weer zo bijzonder om te zien hoe drie kleine mensjes in je buik aan het groeien zijn. Het besef dat je lichaam dit gewoon aan kan."

Deze zwangerschap was niet te vergelijken met mijn vorige zwangerschap. De vorige zwangerschap met ons zoontje had ik buiten bekkeninstabiliteit om nergens last van. Geen misselijkheid, helemaal niks. Dat je soms even dacht, laat mij even misselijk zijn zodat ik ergens een klein teken heb dat het goed gaat. 

De zwangerschap van nu met een drieling is echt heel anders, hier begon de misselijkheid heel snel op te komen en heb ik medicijnen moeten slikken om het maar enigszins een beetje te kunnen onderdrukken. Misselijk worden van nare geuren, ik kon mij daar nooit wat bij voorstellen. Deze zwangerschap heb ik ervaren hoe misselijk je kan worden van geuren:

• Een vaatwasser in en uitruimen
• Eten klaarmaken
• Prullenbak legen

Alles was echt teveel. Gelukkig nam de misselijkheid rond 13 weken af. Mijn bekkenklachten begonnen deze zwangerschap heel snel te ontstaan, door op tijd rust te nemen en ook al snel te stoppen met werken had ik er veel minder last van dan bij mijn vorige zwangerschap. 

Op 2 maart ’21 brak er een nieuw hoofdstuk aan: De opname!

Word vervolgd... 

Dit verhaal is geschreven door Wendy.  

Op de tekst en foto's berust auteursrecht ©