Bevallingsverhaal Chloë Isabel, geboren op 05 januari 2020 na een bevalling van ruim 22 uur

Goh, dat is gewoon alweer anderhalf jaar geleden. Terwijl het voor mijn gevoel nog zo vers is, maar dat valt dus eigenlijk wel mee! Eerst even kort voorstellen: mijn naam is Kyra Elgersma, net 23 jaar jong en absoluut een apetrotse moeder van ons wondertje Chloë Isabel. Een prachtig meisje die geboren is na een pittig fertiliteits traject, die wij -tot mijn verbazing aan toe- momenteel weer bewandelen voor een broertje of zusje.

"Ik ben onvruchtbaar door primaire amenorroe en PCOS, en mijn man heeft niet zo'n super goede zaadkwaliteit. Lekkere match hè?"

Soort zoekt soort gaat in ons geval wel op haha! Drie en een half jaar geleden kochten wij een hoekhuis in Zwolle, waar wij, met ook nog een golden retriever, wonen. Mijn werk is dit eigenlijk: ik blog, schrijf en maak content voor bedrijven. Op mijn Instagram @kyraelgersma vind je hier meer over, maar ook bijvoorbeeld alles over ons traject voor baby #2 en taboes rondom het moederschap. Ik deel ook hele pure, echte beelden van mijn post partum lichaam. 

De laatste loodjes en strippen

Na een hele pittige, zware zwangerschap, met al vroeg (vanaf 8 weken) bekkeninstabiliteit, astma die niet onder controle bleef en uiteindelijk pre-eclampsie, werd ik dus met 38 weken al ingeleid. Met spoed overigens, want het ging niet meer zo goed met ons. Chloë moest er uit, voor haar én voor mij de beste en veiligste keuze. En ergens baalde ik daar enorm van, want een natuurlijke thuis- en tevens badbevalling was voor mij echt een droom. Een droom die nu in duigen viel. Geloof me, hier heb ik heel veel tranen om gelaten.

Maar goed, de bevalling dus. Het begon eigenlijk op vrijdag 3 januari. Ik moest die ochtend naar de verloskundige en zou voor de vierde keer gestript worden. We wilden een inleiding zo lang mogelijk ontwijken, maar mijn lichaam was helemaal op van de pijn en slapeloze nachten dus we gaven strippen eerst een kans. Helaas, 3 mislukte pogingen gingen al voor. Maar deze dag zou het misschien wel kunnen lukken. Vol goede moed ging ik naar de afspraak, we kregen nog een echo om haar groei te checken -wat ze overigens al om de week deden- en ik werd weer gestript. Persoonlijk vond ik het strippen wel meevallen, heb er niet echt pijn aan ervaren maar meer ongemak. Mijn bloeddruk was al een tijdje aan de hoge kant, maar meer met de: "we moeten het in de gaten houden". Zodoende die vrijdag dus weer. Ik mocht dus gewoon lekker naar huis!

Om een uur of 9 's avonds ging ik naar de wc. Nu kan ik er heel hard om lachen, maar ik dacht werkelijk waar dat m'n vliezen toen braken. Ik moest plassen en wist niet wat me overkwam. Er kwam zo ontzettend veel vocht -wat dus gewoon urine was- uit me stromen. Dat kon niet anders dan vruchtwater zijn, dacht ik. Mijn buik rommelde al een tijdje, maar verder was alles oké. Geen verkleurd vruchtwater (urine dus) of bloed. Ik besloot dus om zaterdag ochtend de verloskundige te bellen. Ook omdat ik de baby al sinds na het strippen die ochtend niet meer gevoeld had.

Spoed inleiding

Zaterdag ochtend belde ik dus direct de verloskundige. De baby is normaliter rete druk 's nachts, maar afgelopen nacht was het stil in mijn buik. Eng stil. Ik maakte mij best wel zorgen, en dacht ook nog steeds dat het gebroken vliezen waren die avond ervoor. De verloskundige zou in de loop van de ochtend even komen checken. Nog geen half uur later stond ze voor de deur. Eerst een vruchtwater test, waar uitkwam dat ik gewoon gigantisch veel had geplast haha. Ik schaamde me rot!

"Daarna de Doppler op m'n buik, de harttonen klonken volgens mij wel redelijk maar dat kan ik me niet zo goed meer herinneren. Ik weet nog wel dat mijn bloeddruk toen de pan uit rees, en de verloskundige zelfs met grof geweld geen enkele beweging in mijn baby kreeg. Foute boel, dus direct door naar het ziekenhuis."

De verloskundige stripte nog even snel, want ze kon er nu goed bij. Poging nummer 5. Ondertussen onderweg naar het ziekenhuis, ging het rommelen al wat meer over naar beginnende weeën. Die vijfde strip poging deed dus wel wat en de autorit van zo'n 20 minuten was alles behalve prettig.

Eenmaal gearriveerd in het ziekenhuis werd ik meteen aan alle toeters en bellen gelegd, het plan was:

• Een uurtje CTG om te kijken waar de baby nou precies last van heeft; 
• Mijn bloeddruk controleren; 
• Andere onderzoeken;

Er werd meteen bloed geprikt, en ik moest plassen in een potje. Ik denk dat ik een minuut of 15 heb gelegen, toen de gynaecoloog al aan mijn bed stond met de mededeling dat ik nú over gebracht werd naar een verloskamer, want ze gingen nú inleiden. Uh wat? Ik dacht dat ik naar huis mocht. Hier was ik niet op voorbereid! Mijn man moest ook nog spullen halen thuis, en intussen werd bij mij al een ballon catheter geplaatst. Gevolgd door een potje gejank, want ik moest het echt even laten landen. Omdat ik nog maar 38 weken zwanger was, het mijn eerste kindje was en mijn baarmoedermond nog erg gekanteld lag, zeiden ze dat het wel een paar dagen kon duren allemaal. Fijn, lekker positief vooruitzicht ook. Nu wilde ik ook gewoon direct bevallen.

Zo, dat ging snel

Kort na het plaatsen van de ballon kreeg ik al weeën. En best intense ook meteen. Maar het personeel verwachtte dat ze pas de volgende ochtend de ballon konden verwijderen dus ik moest maar gewoon m'n rust pakken. Het kon nog erg lang duren, aldus de gynaecoloog. Na flink wat weeën opgevangen te hebben onder de douche, en zo'n 2.5 uur later, moest ik persen. Tegen al het personeel hun verwachtingen in, perste ik in één keer de ballon er uit en had ik 4 centimeter ontsluiting. Ik wilde graag even kijken of m'n lichaam het zelf oppakte, voordat ze mij volspoten met opwekkers, dus ik werd daarna weer met rust gelaten. Ze hadden nog steeds geen hoge verwachtingen en boden zelfs nog een spuit aan zodat ik lekker kon slapen die avond. Slapen? Haha, ik grapte nog naar mijn man dat dit juist nog wel eens een hele vlotte bevalling kon worden, gezien ik die ballon er al met 2.5 uur uit had en 3 centimeter erbij kreeg.

Niets was minder waar. Een uurtje na het uitpersen van de ballon, begonnen de weeën weer. Ik dook direct terug onder de douche, maar wegens mijn pre-eclampsie en de foetale nood van mijn dochter, moesten wij constant gemonitord worden. De draadloze CTG bleef niet goed zitten onder de douche en na een paar uur gesukkel, besloten ze mijn vliezen te breken en een schedel elektrode (een metalen spiraaltje die ze ín de hoofdhuid van je baby draaien om de harttonen goed te kunnen meten. Dit is dus géén plakkertje) in mijn dochter haar hoofd te plaatsen. Haar hartslag bleef ernstig hoog, ruim boven de 220 slagen per minuut. Ze moest gaan stabiliseren nu, want ik wilde graag vaginaal bevallen. En ik mocht pas in bad, als zij weer stabiel was. Ik probeerde mij dus zo goed mogelijk te ontspannen, zodat zij de rust in haar lijfje terug kon vinden. 

Sterrenkijker

Uiteindelijk was haar hartje eindelijk weer wat aan het stabiliseren. Achteraf gezien weten we nu waarom en waarvan zij zo'n last had, later meer hierover. Ik mocht vanaf nu in het bad. Dat gaf al veel rust en dit wilde ik zo graag. Het was inmiddels al wel zo'n 14 uur verder vanaf de eerste echte wee. Mijn ontsluiting hing daar in tegen nog altijd op 4 centimeter. We hoopten dat het bad zou helpen ontspannen en ik dus ook sneller en meer zou ontsluiten. Na een uur of 18 trok ik het niet meer. Ik had tijdens elke wee het gevoel alsof mijn schaambot verbrijzelde en ervoer zo ongelooflijk veel druk en pijn in m'n onderrug en vagina.

"Met de wee werd het erger en ik schreeuwde het uit van de pijn. De gynaecoloog herkende ineens wat ik bedoelde en haalde er meteen een echo bij. En ja hoor, mevrouw was een sterrenkijker. Geen wonder dat ik na 18 uur actieve weeën, nog steeds maar 4 centimeter had. En dat verklaarde haar hartslag, want ik had al 18 uur persdrang."

 De constante druk op haar hoofdje, en de manier van hoe zij in elkaar gedrukt werd, zorgde (waarschijnlijk) voor haar ernstig hoge hartslag. De arme schat had het er heel erg zwaar mee.

Ik werd direct overgebracht naar mijn huidige kamer (zonder het bad) en op bed gelegd. Na zo'n driekwartier kwam er een anesthesist voor een ruggenprik, want die kleine moest er nu écht uit. En dat ging of met een ruggenprik, op handen en knieën en hopen dat ze draait zodat ik vaginaal kon bevallen. Of een spoed keizersnede. Dat laatste wilde ik echt niet, dus ik heb een uur geschreeuwd van de pijn, op handen en knieën en een niet werkende ruggenprik, die overigens 10 keer opnieuw geprikt is. Na dat uur werd de ruggenprik weer opnieuw geplaatst, wederom weer 3 keer verkeerd geprikt, maar die deed eindelijk een beetje zijn werk. Mijn scoliose was vervelend en de arme anesthesist heeft wel honderd keer sorry gezegd. Maar hey, hij werkte nu. Mijn rugweeën waren weg, en ik kreeg weer pauzes tussendoor. De buikweeën kon ik heel goed opvangen, ik deed zelfs hazenslaapjes tussendoor en nog geen 50 minuten later had ik volledige ontsluiting. De gynaecoloog zei wel dat ze nog erg hoog lag, dus dat dit wel 1.5 tot 2 uur kon duren nog. 

Slap, grauw en levenloos

Na ruim 22 uur weeën(storm), op zondag 5 januari om 15u nog wat mocht ik dan eindelijk persen. Ik voelde haar al zakken, en tegen de katheter aandrukken. De gynaecoloog was nog nergens te bekennen, die had ook verwacht dat ik nog een paar uur bezig zou zijn. Ik schreeuwde ondertussen tegen de verpleegster dat ze die katheter er NU uit moest halen! Ik ben toen gedraaid en op mijn knieën gaan zitten en heb 2 keer geperst met een perswee mee. Haar hoofd was er al uit toen de gynaecoloog binnen kwam en heb de derde keer zonder wee moeten persen, want Chloë haar schouder zat vast.

"Toen was ze er eindelijk. Om 15:17 viel ze met een smak op het bed. Slap, grauw en levenloos. Ze ademde niet, huilde niet, bewoog niet. Helemaal niks. Net een lappen pop. Ik dacht echt dat ze dood was."

Voor mij was de bevalling heftig, maar voor haar ook. Ze moest echt even bijkomen. Met een zeer lage eerste APGAR score, maakte ze het daarna gelukkig meteen goed. Haar laatste APGAR score was een 9 en toen werden we met rust gelaten. Nadat de placenta geboren was dan, want dat werd ook bijna een spoedje OK. Ik kreeg nog snel een dikke prik in m'n been, en toen kwam de placenta vlot. Ze heeft daarna nog heerlijk 2.5 uur aan de borst gelegen, geknuffeld met mij, en de navelstreng kon ondertussen rustig uitkloppen. Die golden hour was een grote wens, en oh wat ben ik blij dat dat wèl gelukt is.

Toch is dat laatste stukje nog best lang traumatisch geweest. Ik had moeite met ècht goed hechten en was elke dag bang dat haar iets zou overkomen. Dat het ons weer afgenomen werd. Gelukkig gaat dat nu, na anderhalf jaar, al een stuk beter. Maar dat ging zeker niet zonder slag of stoot! Een roze wolk was het dus niet meteen, naast bovenstaande was ze ook heel lang ziek. Maar dat is weer een verhaal voor een volgende blog!

Tot slot

Het was zo ontzettend heftig en zwaar, maar ik ben er gelukkig wel zonder schade, knip of hechtingen vanaf gekomen en zou het zo weer over doen. Het liefst niet weer bevallen van een sterrenkijker dan, maar baren op zichzelf: hell yes! Wat een machtige, pure en bijzondere ervaring was dat. Zo magisch. Ik hoop dat het ons nog een keer gegund is. En dan ga ik 100% voor die droombevalling:

• Thuis: sereen;
• In bad met rust en liefde;
• Warmte en kalmte;
• Geen TL lampen boven m'n bakkes, maar kaarslicht;
• Geen schreeuwend personeel met hoe lang ik moet persen, maar mijn lichaam volgen met een rustig muziekje op de achtergrond;
• Geen kamer vol personeel maar gewoon met manlief en een caseload verloskundige.;
• Geen toeters en bellen aan mijn lijf;
• Gewoon op mijn tempo. Zoals mijn lichaam zegt hoe ik het moet doen;

"Precies zoals ík wil. Dat lijkt me pas een fijne bevalling."

Deze blog is geschreven door Kyra

Op de tekst en foto's berust auteursrecht ©