16-9-21

Onze weg voor een tweede kindje, de zwangerschap van een drieling en de geboorte van de drieling | Deel 2

Op 2 maart ’21 brak er een nieuw hoofdstuk aan, de opname!

Rond de 20 weken zwangerschap werd ons al verteld dat ze mij wilden gaan opnemen met 28 weken zwangerschap. Puur ter observatie. 2x per dag maken ze een CTG van een uur.  Respect voor de verpleegkundigen die met elke CTG wel meer dan een uur bezig waren haha, want een CTG maken met een drieling is een hele uitdaging.

"Ik had een heerlijke kamer, ik noemde het maar ‘mijn suite’. Leuk uitzicht over een stukje van Leiden. Foto’s en kaarten had ik opgehangen om het een beetje leuk en gezellig te maken."

Door de corona maatregelen mag je maar beperkt bezoek ontvangen, dit maakte het soms wel wat lastiger. Mijn partner mocht altijd komen en buiten hem om mocht er 1 extra bezoeker een uurtje per dag komen. Ons zoontje werd al gezien als extra bezoeker. Super fijn natuurlijk dat er überhaupt iemand mag komen, al zou je het liever anders zien.  

Ik zag heel erg op tegen de opname en dan vooral het idee dat je je partner en kind thuis ‘achterlaat’. Je kind wekenlang bijna niet zien is geen leuke gedachten. Lichamelijk gezien was de opname wel beter, mijn buik groeide enorm en thuis kon ik niet veel meer ondernemen, maar verder voelde ik mij goed waardoor een opname dubbel voelde. Waar je tot een dag voor opname nog in de AH liep of met je zoontje naar de speeltuin, ben je een dag later opeens patiënt. Stiekem kon ik toch een beetje genieten van de tijd en rust in het ziekenhuis.

• Netflix
• Videoland
• Boeken lezen
• Blogs schrijven
• Chocola eten
• Uitrusten.. dat heb ik gedaan.

En vooral voeten omhoog, die begonnen steeds meer lekker op te zwellen (en het was niet eens 30 graden buiten haha).

Sommige dagen in het ziekenhuis duurden echt heel erg lang en dacht ik bij mezelf; ze kunnen mij net zo goed naar huis laten gaan, want buiten de CTG’s om deden ze verder niks. Ik hoefde verder ook niet op bed te liggen, maar door de corona maatregelen kon ik ook niet veel doen.

"Ik mocht alleen naar buiten als mijn partner er was en een rondje lopen door het ziekenhuis mocht ook niet vanwege de corona maatregelen." 

Andere dagen gingen wel weer snel voorbij, dit had soms te maken met CTG’s die heel lang duurden doordat de meisjes niet meewerkten haha (al was dat voor mij extra gezellig, dan kon ik lekker kletsen met de verpleging die er dan bij moest blijven om de CTG op zijn plek te houden), maar ook als mijn partner met Mika langskwam of ander bezoek. 

De nachten waren drama. Vaak eruit moeten om te plassen, veel te klein bed (had ik niet recht op een groter bed, aangezien ik er met z’n vieren in lag haha), maar vooral de vele kleine groene lampjes van de stopcontacten!! En geloof mij dit waren er zoveel dat de hele kamer gewoon verlicht was in het donker. Wie dat ooit bedacht heeft.. die heeft vast nog nooit in het ziekenhuis gelegen haha. Duct tape heeft wonderen gedaan (sorry ik heb geen tijd meer gehad om dit weer te verwijderen), eindelijk was het weer lekker donker op de kamer en kon ik iets beter slapen. 

De dagen gingen voorbij, CTG’s bleven goed, ik voelde mij prima, keizersnee werd gepland voor 2 april (ik had gevraagd of ze 1 april over wilden slaan, een drieling geboren op 1 april leek mij geen goed idee haha) en ik mocht na 10 dagen zelfs een nachtje thuis gaan slapen. Eind van de middag mocht ik naar huis en moest de volgende dag eind van de ochtend weer terug zijn. Heel fijn om weer even thuis te zijn, in mijn eigen bed te kunnen slapen en vooral om samen met mijn partner en Mika te zijn. Des te moeilijker was het om de volgende dag weer terug te moeten. Het voelde weer als dag 1 van de opname waar ik dacht; hoe ga ik mijn dagen doorkomen. 

Zondag 14 Maart

Deze dag zal ik nooit meer vergeten. Ik was net weer een nachtje in het ziekenhuis na een heerlijk nachtje thuis te zijn geweest.

In de ochtend werd ik wakker met wat buikpijn, niet extreem en ook niet dat ik dacht; goh dit zijn weeën. Ook was ik al drie keer naar de wc geweest, dus ik ging er vanuit dat mijn darmen gewoon aan het rommelen waren. 

Wel had ik het gelijk gemeld bij de verpleging, waarop een CTG werd gemaakt en een inwendige echo om de baarmoederhals te meten. CTG was gewoon goed en de baarmoederhals was wel kort, maar ze wisten niet of dit al weken zo was of pas vanaf dat moment. De laatste meting was al weken geleden. Ik moest het even in de gaten houden of de buikpijn aan zou blijven houden en als dat zo was zouden ze later in de middag nog een keer de baarmoederhals gaan meten.

De buikpijn bleef, maar ik zocht er verder niks achter. Uitgerekend deze dag zouden mijn partner en Mika niet langskomen, omdat een vriendin gezellig langskwam.

"Nadat zij naar huis ging en ik nog steeds last had van mijn buik en naar het toilet ging om te plassen zag ik dat ik bloedverlies had, helderrood. Op dat moment had ik zoiets; ok dit is niet zomaar buikpijn." 

Met de bevalling bij Mika ging het ook zo. Eerst de hele nacht buikpijn en in de ochtend met plassen bloedverlies en in de avond was Mika geboren. De verpleging had ik gelijk op de hoogte gebracht en zij gingen de baarmoederhals weer meten; deze was al de helft korter dan in de ochtend. Ik had dus gewoon weeën al de hele dag. Gelukkig had ik er nog steeds niet veel last van.

Op dat moment ging het allemaal erg snel:

• De weeënremmers werden aangehangen
• Magnesium werd aangehangen (vreselijk spul, leek wel alsof ik extreem opvliegers had, mijn gezicht voelde zo warm, verschrikkelijk)
• Er werd nog een longrijpingsprik gegeven

En toen kwam nog het ‘ergste’ nieuws van de arts: we hebben wel slecht nieuws, want als dit door gaat zetten kunnen wij de 3 meisjes niet opvangen, omdat er momenteel geen plek is op de NICU dus we moeten jou gaan overplaatsen naar een ander ziekenhuis.

Dit is iets wat je al helemaal niet wilt. Ik lag al bijna 2 weken in het LUMC, ik kende iedereen daar zij kenden mij en dan moet ik naar een ander ziekenhuis. Maar waar ging ik terecht komen?! Amsterdam; geen plek, Rotterdam; geen plek, Utrecht; geen plek.. kon het nog erger… ze liet Nijmegen vallen, maar ze moesten nog wachten op antwoord. Binnen no time kreeg ik te horen dat ik overgeplaatst zou worden naar Veldhoven. Mijn eerste vraag was; waar ligt dat? Vlakbij Eindhoven. Ok, ik moet dus anderhalf uur in de ambulance om naar Veldhoven te gaan. Zowel het personeel in het LUMC als ik hoopten dat de weeënremmers zijn werk zouden doen en ik na een paar dagen gewoon weer terug kon naar het LUMC.  

"Het was niet anders, de ambulance was er heel snel en voordat ik het wist lag ik in de ambulance. Nog steeds weinig last, af en toe wat kramp maar niet extreem. De ambulancebroeder zei nog wel; je houdt ze nog wel even binnen he!"

Haha die dacht ook; dat gaat mij niet overkomen met een drieling. Ondertussen had ik mijn partner op de hoogte gebracht, die was lekker aan het eten met Mika, die heeft zo ongeveer alles uit zijn handen laten vallen, snel spullen ingepakt, Mika naar opa en oma gebracht en naar Veldhoven gereden. Hij kwam 5 minuten later aan dan de ambulance. 21:15 kwamen wij daar aan. Gelijk aan het CTG, baarmoederhals werd weer gemeten (die was inmiddels verstreken) en ik had al 2 a 3cm ontsluiting. We kijken het nog even aan tot 22uur. 

Om 22uur had ik al 4cm ontsluiting, de gynaecoloog gaf aan dat het beter was om de meisjes te gaan halen, nu was het nog onder rustige omstandigheden en konden ze iedereen in huis halen. Het ging allemaal heel snel, ik had nog steeds vrij weinig last en liet het allemaal over mij heen komen. Ons werd verteld dat we niet moesten schrikken van de hoeveelheid mensen die aanwezig zouden zijn op de OK. Dit zijn er ietsje meer dan bij een eenling zwangerschap haha. 

Eenmaal op de OK ging het allemaal vrij relaxt. De ruggenprik werd gezet, dit viel mij alles mee en al heel snel voelde ik niks meer vanaf buik naar onderen. Op een gegeven moment voelde ik dat er een druk van mijn buik afging, ze waren dus al begonnen met de keizersnee en voordat ik het wist werd er gezegd: 

"Hier is baby 1, wauw echt zo bijzonder! En een minuut later volgde baby 2 en nog een minuut later baby 3. Onze meisjes waren gewoon geboren!!!"

Alle drie hadden ze gelijk een goede start, ademden zelf en hadden geen zuurstof nodig. Ze werden helemaal gecheckt en gereed gemaakt en hebben daarna 1 voor 1 nog even bij mij mogen liggen. Wat een bijzonder en fantastisch moment!

Op 15 maart 2021 zijn onze drie meisjes geboren;

Liv,  1385 gram,  01:07uur

Evi,  1370 gram,  01:08uur

Zoé, 1310 gram,  01:09uur

Wij hebben drie Brabantse meisjes op de wereld gezet haha, geboren in Veldhoven. Iets waar wij niet op voorbereid waren, maar het belangrijkste was dat de drie meisjes opgevangen konden worden. En wat een super team heeft er voor ons klaargestaan in Veldhoven, van binnenkomst naar OK tot daarna op de NICU waar de meisjes heen werden gebracht en de verpleging op de kraamafdeling. De meisjes deden het goed, kregen op de NICU de ondersteuning die zij standaard krijgen met dit termijn. Opeens waren wij ouders van 4 kinderen! Zo’n gek idee, maar wat een rijkdom! Vier kinderen, een peuter van 3,5 jaar en drie kleine meisjes.  

Dit verhaal is geschreven door Wendy.  

Op de tekst en foto's berust auteursrecht ©